U BiH je bio međunarodni oružani sukob
Iz haških arhiva (XI)
: Dženana Karup Druško 27.01.2019U presudama Haškog tribunala u većem ili manjem obimu u uvodu je utvrđivan kontekst, odnosno kako je došlo do sukoba u Bosni i Hercegovini, i kako se on poslije odvijao, jer su i tužitelji i sudije smatrali da je to potrebno i neophodno zbog dokazivanja optužnica, odnosno teških djela za koja su optuživani pojedinici pred ovim međunarodnim sudom. Ove (pravne) činjenice utvrđivane pred Haškim tribunalom od velike su važnosti, pogotovo nakon okončanja njegovog mandata kao prvog međunarodnog krivičnog suda od Drugog svjetskog rata, jer haško naslijeđe, odnosno njegove arhive, predstavljaju ključni izvor za proučavanje činjenica o sukobima na prostoru bivše Jugoslavije. S jedne strane to je važno zbog brojnih istraživača i historičara iz cijelog svijeta koji proučavaju ovu temu, a s druge strane – što je za zemlje nekadašnje SFRJ možda i važnije jer se s godinama, prvenstveno uz lobiranja Srbije i Hrvatske (i njihovih suradnika u BiH) sve više pokušavaju interpretirati činjenice kako bi se “dokazalo” da je u BiH vođen isključivo građanski rat u kome je bilo više sukobljenih strana koje su činile zločine, a pojedinci iskrivljene haške činjenice koriste čak i za historijski revizionizam. Ove činjenice bi trebale biti važne i sudijama i tužiteljima, kako onima koje zanima međunarodno pravo koje je u radu Haškog tribunala razvijano, tako, možda još i više sudijima i tužiteljima iz BiH koji bi u postupcima u BiH trebali nastaviti rad Međunarodnog krivičnog suda za bivšu SFRJ, koristeći njegovo bogato naslijeđe, a ne svojim radom pokušati pobiti utvrđene činjenice, čemu, nažalost, sve više svjedočimo.
“Tribunal je vršeći svoju funkciju odgovorio na pitanje – zašto je bio rat u Jugoslaviji i kakav je to bio rat. Analiza svih presuda izrečenih do kraja aprila 2015. godine pokazala je da je Tribunal utvrdio prirodu sukoba i ciljeve zaraćenih strana. Bio je to, prema nalazima, međunarodni oružani sukob. Ekspanzionistički rat za teritorije, prvo Srbije protiv Hrvatske, a potom Srbije i Hrvatske protiv Bosne i Hercegovine. Srbija Slobodana Miloševića i Hrvatska Franje Tuđmana nameravale su da stvore velike etnički što čistije države – Veliku Srbiju i Veliku Hvatsku. Srbija, na račun Hrvatske i BiH, Hrvatska na račun BiH. Ceneći dokaze i Tužilaštva i odbrane, sudije su našle da je rat u bivšoj Jugoslaviji bio međunarodni u svim fazama zbog direktnog i indirektnog učešća Srbije i Hrvatske. Rat putem posrednika (proxy war). Rečnikom presuda: Srbija i Hrvatska bile su u ratu sa BiH posredstvom Vojske Republike Srpske i Hrvatskog vijeća obrane, nad kojima su imale opštu kontrolu. Rat je, prema presudama, bio rasprostranjeni i sistematski, diskriminatorni napad na civilno stanovništvo; etničko čišćenje bilo je cilj, a ne posledica rata, kako su tvrdile redom sve odbrane. Cilj vlasti Bosne i Hercegovine, napadnute sa dve strane, bio je – odbrana i oslobađanje celokupne teritorije” ¬– napisala je u briljantnoj analizi Julija Bogoeva, pravnica, novinarka iz Beograda, višegodišnji izvještač iz Tribunala, koja je 13 godina radila i kao analitičar u Tužilaštvu Tribunala (http://www.toaep.org/ops-pdf/5-bogoeva).
Avangarda u nastavcima donosi činjenice koje je Haški tribunal utvrdio tokom godina, u više postupaka, a koje govore o stvaranju i razbijanju bivše Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije, nastanku nacionalnih partija, sukobima i ratu u BiH, te koliko su tome doprinjele ideje i želje za stvaranjem Velike Srbije i Velike Hrvatske. Ove činjenice bitne su kako za sve građane koji žive u država nastalim raspadom SFRJ, tako još više za buduće generacije koje iz haških presuda mogu učiti o prošlosti obilježenoj, nažalost, ratovima u kojima su počinjeni stravični masovni zločini. Ali, i naučiti do čega mogu dovesti mržnja, neslaganje i neuvažavanje drugih i drugačijih.
Kao što je prethodno konstatovano, 13. maja 1992. godine SRBH je objavila odluku da formira vojsku Srpske Republike, sastavljenu od jedinica bivše JNA stacioniranih u Bosni i Hercegovini. Komandant te nove vojske (VRS) bio je general Ratko Mladić iz JNA, a ona je bila pod kontrolom vlasti SRBH/RS na Palama. Preostale jedinice JNA su tada postale vojska SRJ, pod nazivom VJ.
Beogradski plan
Plan da se JNA podijeli na VRS i VJ, kako bi se zamaskiralo njeno prisustvo u Bosni i Hercegovini kada ta republika postane nezavisna država, smišljen je nekoliko mjeseci ranije u Beogradu. Dana 5. decembra 1991, srpski predsjednik Slobodan Milošević i predstavnik Srbije u Predsjedništvu SFRJ Borisav Jović sastali su se i razmatrali pitanje budućeg sukoba u Bosni. U Jovićevom dnevniku za taj dan stoji: Kada Bosna i Hercegovina bude međunarodno priznata, JNA će biti proglašena stranom vojskom i zahtevaće se njeno povlačenje, što je nemoguće izbeći. U toj situaciji, srpsko stanovništvo u Bosni i Hercegovini, koje nije stvorilo svoje paravojne jedinice, ostaće nezaštićeno i ugroženo. Sloba smatra da treba blagovremeno da povučemo iz JNA u BiH sve građane Srbije i Crne Gore, a da tamo prekomandujemo iz JNA građane Bosne i Hercegovine, kako bi u trenutku međunarodnog priznanja, izbegli opšti vojni haos šetanjem vojske iz jednog u drugi kraj zemlje. To će stvoriti i mogućnosti srpskom rukovodstvu u Bosni i Hercegovini i da preuzme komandu nad srpskim delom JNA.
Očigledno je ovaj projekat pokrenut znatno unaprijed, a JNA korišćena za jačanje lokalnih srpskih snaga u pripremama za sukob. Vojni vještak odbrane, brigadir Vejzagić, rekao je Pretresnom vijeću da je: ... JNA bila uključena u proces formiranja, organizovanja, obučavanja i snabdijevanja oružjem kao što je bila i stranka SDS, one su radile ruku pod ruku na stvaranju srpskih snaga koje bi mogle, kada JNA bude povučena, sačinjavati novu vojnu snagu, nove vojne snage Srpske Republike.
Pored toga, general Veljko Kadijević, bivši savezni ministar odbrane SFRJ, rekao je: morali smo da se orijentišemo na konkretnu saradnju sa predstavnicima Srba i sa srpskim narodom kao takvim. (...) To nam je omogućilo da tokom rata u Hrvatskoj manevrišemo i premještamo trupe JNA preko Bosne-Hercegovine, što je bilo od vitalnog značaja za JNA. (...) Ovo je takođe omogućilo vrlo uspješnu mobilizaciju u srpskim dijelovima Bosne i Hercegovine. Ocjenjujući dalji razvoj događaja, smatrali smo da nakon napuštanja Hrvatske treba da imamo jake snage JNA u Bosni-Hercegovini.
Jedinice i štabovi JNA činili su okosnicu vojske Srpske Republike, zajedno sa naoružanjem i opremom. Ta vojska je, uz punu podršku srpskog naroda, koja je potrebna u svakom modernom ratu, štitila srpski narod i stvarala vojne uslove za odgovarajuće političko rješenje koje bi zadovoljilo njegove nacionalne interese i ciljeve, u mjeri, naravno, u kojoj to dozvoljavaju sadašnje međunarodne okolnosti.
Rezolucije UN-a
Uprkos nastojanjima vlasti SRJ da to prikriju i njihovog insistiranja da su svi pripadnici JNA koji nisu Bosanci bili povučeni iz Bosne i Hercegovine do 19. maja, i da one stoga više ne donose nikakve odluke koje bi mogle uticati na tamošnji sukob, Savjet bezbjednosti Ujedinjenih nacija uvidio je da i dalje postoji uticaj i kontrola Beograda nad srpskim snagama u Bosni i Hercegovini. U Rezoluciji 757, od 30. maja 1992, Savjet bezbjednosti izražava žaljenje što nisu u potpunosti ispunjeni njegovi zahtjevi za povlačenje spoljnih oružanih snaga, naročito jedinica JNA, iz Bosne i Hercegovine, iznijeti u Rezoluciji 752 Savjeta bezbjednosti. Osuđuje propust vlasti SRJ da preduzmu efikasne mjere za sprovođenje Rezolucije 752 i takođe zahtijeva da svi eventualni elementi Hrvatske vojske još uvijek prisutni u Bosni i Hercegovini postupe u skladu sa tom Rezolucijom. Savjet bezbjednosti je otišao dalje i uveo sveobuhvatne trgovinske sankcije protiv SRJ zbog neispunjavanja zahtjeva, sa napomenom da će sankcije ostati na snazi dok se ne preduzmu efikasne mjere za
ispunjenje uslova iz Rezolucije 752.
Generalna skupština Ujedinjenih nacija takođe je izdala jednu rezoluciju u augustu 1992, u kojoj se zahtijeva povlačenje svih preostalih jedinica JNA i Hrvatske vojske, što jasno ukazuje na to da je i ona vjerovala da su te snage još uvijek uključene u sukob.
Nakon toga, u izvještaju od 3. decembra 1992, Generalni sekretar UN-a naglasio je da nije postupljeno u skladu s ovom rezolucijom. Rekao je da su snage Ujedinjenih nacija (UNPROFOR) u Bosni i Hercegovini “dobile uvjerljive izvještaje o opsežnom učešću snaga Hrvatske vojske u Bosni i Hercegovini.” Pored toga, “snage bosanskih Srba navodno i dalje dobijaju materijal i podršku od elemenata iz Savezne Republike Jugoslavije (Srbija i Crna Gora).” Dalje, “iako se JNA u potpunosti povukla iz Bosne i Hercegovine, bivši pripadnici, porijeklom bosanski Srbi, ostali su sa svojom opremom i sačinjavaju Vojsku Srpske Republike.”
Pored toga, čini se da su one snage bivše JNA koje su pretvorene u VJ nastavile da igraju aktivnu ulogu u bosanskom sukobu. Vještak Tužilaštva, dr. Gow, svjedočio je da je poslije 19. maja 1992, VJ doprinosila, u smislu ljudstva i materijala, sprovođenju projekta nove srpske države u Bosni i Hercegovini. Podržavala je VRS kada su bili potrebni dodatna podrška ili specijalne snage te je, zajedno sa VRS, nastavila da djeluje kao jedan organ, mada je dat širok stepen operativnih ovlašćenja komandantu u Bosni i Hercegovini, generalu Mladiću, čiji su ciljevi bili da izvrši vojni pohod ne dovodeći ulogu Beograda u pitanje.
Trupe VJ su takođe konkretno identifikovane na nizu lokacija tokom čitavog sukoba, na primjer, u toku vazdušnih operacija 1994. godine i u području Posavine. Dr. Gow je dalje rekao da je, iako su srpske vlasti u Beogradu izjavljivale da više ne igraju aktivnu ulogu ni u sukobu, ni u smišljanju plana za proširenje teritorije pod srpskom kontrolom, te da ne učestvuju u izvršenju takvog plana preko VRS i VJ, njihova služba bezbjednosti takođe organizovala srpske paravojne grupe u Bosni i Hercegovini. Da je postojalo trajno učešće onih elemenata JNA koji su postali VJ, takođe je vidljivo iz naprijed navedenih poziva za potpuno povlačenje spoljnih snaga, od strane, između ostalih, Savjeta bezbjednosti Generalne skupštine i Ujedinjenih nacija.
Uticaj i pomoć SRJ
U oktobru 1991, Skupština srpskog naroda u Bosni i Hercegovini je već donijela odluku da ostane u “zajedničkoj državi Jugoslaviji”. Kasnije je odlučila da će razna područja unutar Bosne i Hercegovine ostati dio te države. U martu 1992. je proglasila Ustav SRBH u kome se ovaj princip ponovo potvrđuje. Tako je sukob u koji su snage ove tobožnje republike bile uključene, vođen prvenstveno da bi se ostvario navedeni cilj i proširila teritorija koja će sačinjavati tu republiku. Ovo ne pokazuje postojanje odvojenog oružanog sukoba, od 19. maja 1992, sa ciljevima i težnjama različitim od onih iz sukoba u koji su bili uključeni SRJ i JNA, već naprotiv pokazuje trajanje tog sukoba jer je SRJ, uprkos tobožnjem povlačenju svojih snaga, u najmanju ruku, nastavila da pruža podršku bosanskim Srbima i njihovoj vojsci i vršila znatan uticaj na njihove operacije.
Vlada Bosne i Hercegovine se, sa svoje strane, nesumnjivo smatrala uključenom u oružani sukob kao rezultat agresije Srbije i Crne Gore, jugoslovenske armije i SDS-a. 20. juna 1992. proglasila je ratno stanje, identifikujući ove strane kao agresore, uprkos insistiranju SRJ da ona više ne učestvuje u sukobu. Pored toga, očito je smatrala snage bosanskih Srba koje je organizovala SDS stranom u tom istom oružanom sukobu. U oktobru 1991, Skupština srpskog naroda u Bosni i Hercegovini je već donijela odluku da ostane u “zajedničkoj državi Jugoslaviji”. Kasnije je odlučila da će razna područja unutar Bosne i Hercegovine ostati dio te države.
Jasno je da je “nova” vojska bosanskih Srba predstavljala tek preimenovanje jedinica JNA u Bosni i Hercegovini. Svjedok vještak, brigadir Vejzagić, objasnio je da je: povlačenje JNA iz BiH učinjeno na takav način da su formacije koje su brojale 60 do 80 hiljada pripadnika bivše JNA pretvorene u vojsku samoproglašene “Srpske Republike BiH”. JNA je vojsci bosanskih Srba ostavila svo naoružanje i municiju i svu drugu potrebnu vojnu opremu.
Uprkos formalnoj promjeni statusa, komandna struktura nove vojske bosanskih Srba ostala je uglavnom neizmijenjena u odnosu na JNA, od koje su bosanski Srbi dobijali naoružanje i opremu kao i preko lokalnih organizacija SDS-a.
Stvaranje VRS – pravna fikcija
(...) Okolnosti u svakom predmetu se znatno razlikuju, pa se stoga razlikuju i dokazi koje izvodi Tužilaštvo. Čak i ako Tužilaštvo podnese dokaze u velikoj mjeri slične onima izvedenim u nekom prethodnom predmetu, ocjena tih dokaza od strane Pretresnog vijeća može dovesti do potpuno drukčijih rezultata. Dalje, netačno je tvrditi da je Žalbeno vijeće već riješilo pitanje karaktera sukoba u Bosni i Hercegovini. U Odluci o nadležnosti u predmetu Tadić Vijeće je utvrdilo da “sukobi u bivšoj Jugoslaviji imaju i unutrašnje i međunarodne aspekte”, a namjerno je pitanje karaktera konkretnih sukoba ostavilo otvorenim da o njemu odluče pretresna vijeća. Njegovo pozivanje na sporazum između predstavnika Bosne i Hercegovine, bosanskih Srba i bosanskih Hrvata u maju 1992, samo pokazuje da su strane u sukobu u Bosni i Hercegovini, od kojih su neke možda željele da se on smatra unutrašnjim, konkretno stavile na snagu neke od normi primjenljivih na međunarodne oružane sukobe, i ne pokazuje da je sukob stoga morao biti unutrašnjog karaktera. Doista, kasnije proglašavanje ratnog stanja od strane bosanske vlade može se shvatiti tako da ukazuje da ga je barem ta strana smatrala međunarodnim.
Duža rasprava o predmetu Nikaragva takođe nije opravdana u datom kontekstu. Iako ta odluka MSP-a predstavlja značajan izvor sudske prakse po raznim pitanjima međunarodnog prava, uvijek je važno imati na umu da je opasno oslanjati se na rezonovanje i zaključke jednog sasvim drukčijeg sudskog tijela koje razmatra prilično različite okolnosti od onih o kojima je riječ u ovom predmetu. Međunarodni sud je krivično sudsko tijelo ustanovljeno radi gonjenja i kažnjavanja pojedinaca zbog kršenja međunarodnog humanitarnog prava, a ne radi utvrđivanja odgovornosti država za djela agresije ili protivzakonite intervencije.
Stoga nije prikladno da se u sadašnji kontekst generalno premješta formulacija MSP-a iskazana u povodu utvrđivanja odgovornosti Sjedinjenih Država za akcije kontraša u Nikaragvi. Imajući to na umu, možemo razmotriti jednu veoma važnu distinkciju između predmeta Nikaragva i predmeta o kojem je riječ. U tom predmetu MSP je dobio u zadatak da utvrdi da li je bilo primjene sile u suprotnosti s običajnim međunarodnim
pravom i Članom 2(4) Povelje Ujedinjenih nacija od strane Sjedinjenih Država protiv Nikaragve, kao i nezakonite intervencije u unutrašnje stvari Nikaragve od strane Sjedinjenih Država. Ovo pitanje polazi od preovlađujućeg, tradicionalnog sagledavanja država kao omeđenih entiteta koji posjeduju suverenitet koji se ne može narušavati ili ometati. Konkretnije, ovdje se radilo o upadu snaga jednog takvog posebnog, omeđenog entiteta u drugi i djelovanju agenata tog entiteta unutar granica drugog.
Nasuprot tome, situaciju kojom se mi sada ovdje bavimo, karakteriše raspad prethodnih granica države i stvaranje novih. Posljedično pitanje koje se javlja je pitanje kontinuiteta kontrole određenih snaga. Datum koji se dosljedno navodi kao prekretnica u ovom pitanju je 19. maj 1992, kada se JNA prividno povukla iz Bosne i Hercegovine. Pretresno vijeće mora imati na umu da su snage koje su činile VRS imale prethodni identitet kao stvarni organ SFRJ, to jest JNA. Kada je SRJ preuzela upravljanje ovim organom a potom, stvaranjem VJ i VRS, presjekla formalnu vezu, ostaje pretpostavka da su ove snage zadržale sa njom vezu, ukoliko se drugačije ne dokaže.
Stav Pretresnog vijeća je u potpunoj saglasnosti s onim koji je zauzela sudija McDonald u svom protivljenju većini u Presudi u predmetu Tadi. Sudija McDonald je zaključila da, dokazi dokazuju da je stvaranje VRS bilo pravna fikcija. Jedine promjene koje su izvršene nakon rezolucije Savjeta bezbjednosti od 15. maja 1992 bile su premještaj trupa, osnivanje Glavnog štaba VRS, promjena imena vojne organizacije i pojedinačnih jedinica, i promjena oznaka. Ostalo je isto oružje, ista oprema, isti oficiri, isti zapovjednici, uglavnom iste trupe, isti logistički centri, isti snabdjevači, ista infrastruktura, isti izvor plaćanja, isti ciljevi i zadatak, ista taktika, i iste akcije. ...bilo bi možda naivno ne shvatiti da stvaranje VRS, koje se podudaralo sa najavljenim povlačenjem JNA, nije bilo ništa drugo do lukavstvo.
U svjetlu prethodne rasprave, Pretresno vijeće uopšte ne sumnja u to da se međunarodni oružani sukob koji se odigravao u Bosni i Hercegovini barem od aprila 1992. nastavio tokom cijele te godine i da mu se priroda nije suštinski mijenjala. Povlačenje vojnika JNA koji nisu bili bosanskog državljanstva, i stvaranje VRS i VJ, predstavljali su smišljeni pokušaj da se maskira to da je SRJ i dalje umiješana u sukob pri čemu je njena vlada u biti ostala snaga koja je upravljala bosanskim Srbima. Od nivoa strategije do personalnog i logističkog nivoa, operacije JNA nastavljene su u svakom pogledu samo ne pod njenim imenom, te bi pri razmatranju karaktera sukoba i primjeni međunarodnog humanitarnog prava bilo u potpunosti vještački odvojiti period prije 19. maja 1992. od perioda koji je uslijedio.
(Kraj)
Prethodni nastavci:
Iz haških arhiva (I): Srpski i hrvatski nacionalisti u svojim zahtjevima za veliku Srbiju i veliku Hrvatsku pozivaju se na davno prohujale dane
Iz haških arhiva (II): Slobodan Milošević je tajno namjeravao da stvori srpsku državu
Iz haških arhiva (III): Mart 1992: “Rukovodstvo srpskog naroda i Srbi u cjelini spremni za rat, ako se ne prihvati konfederalna Bosna i Hercegovina”
Iz haških arhiva (IV): Dok su SDA i HDZ zagovarali otcjepljenje SRBIH od SFRJ, SDS se zalagao za očuvanje Jugoslavije kako bi svi Srbi i dalje živjeli u jednoj državi
Iz šakih arhiva (V): Radovan Karadžić, 25.2.1992: “Srpski narod se neće smiriti dok ne dospije u ono što je imao za vrijeme Nemanjića – svoju državu”)
Iz haških arhiva (VI): Transformacija JNA u Vojsku Republike Srpske
Iz haških arhiva (VII): Početkom 1992. u BiH je bilo oko 100.000 vojnika JNA sa preko 700 tenkova, 1.000 oklopnih transportera, teškim naoružanjem, 100 aviona, 500 helikoptera – pod komandom Generalštaba JNA u Beogradu
Iz haških arhiva (VIII): Rukovodstvo bosanskih Srba je krizne štabove čvrsto držalo u šaci, a preko njih i same općine
Iz haških arhiva (IX): 9. januar 1992: proglašenje Srpske Republike u BiH iz koje su, uz brojne druge, i njen predsjednik Radovan Karadžić i Momčilo Krajišnik, kao predsjednik srpske Skupštine – osuđeni u Haagu!
Iz haških arhiva (X): Utvrđivanje karaktera rata u BiH – učešće JNA, VJ i HV
Tweet Send mail