Držite vi svoj šovinizam i fobije u svoja četiri zida!
Povodom opstrukcije planiranog marša za ljudska prava LGBT osoba u Sarajevu 13.5.2017.
: Asim Mujkić 12.05.2017Danas upravo društvena margina, između ostalih LGBT, predstavlja jedini preostali emancipatorski potencijal, jer drži vrata na koja jedino mogu ući univerzalna ljudska prava i slobode otškrinutim. Našoj homogeniziranoj zajednici – toj hudoj blatnjavoj palanci – univerzalna ljudska prava i slobode svakako nisu potrebni, jer je njena nacionalistička istina jedina univerzalnost koju ona želi. Stoga biti jedan od onih koji se ne mogu etnicizirati u jednom ovakvom društvu jasno uspostavljenih crno-bijelih granica znači jednostavno biti “neprirodan”, “nemoralan”, “nastran”, upravo znači biti queer, a biti queer danas u BiH je pitanje moralne ispravnosti
Čitajući razne mrziteljske komentare po našim portalima, ponovo se imamo priliku uvjeriti kako je naše etnonacionalističko društvo duboko šovinističko i ekskluzivističko – te da je kao takvo suštinski diskriminatorno prema ljudima na osnovu njihove etničke pripadnosti, roda, seksualne orijentacije, a sve više i na osnovu uvjerenja i savjesti. U njemu je sve manje, ili više već i nema mjesta za etnički druge, miješane brakove, neistomišljenike, agnostike, homoseksualce. Ukratko u njemu nema mjesta za sve “neprirodne” i “nenormalne”, a neprirodni i nemoralni su kod nas, u krajnjem, oni koji se ne mogu etnicizirati.
Našem društvu, a pogotovo njegovim nadzornicima, treba armija raznih mrzitelja koja će, sutra, za izbore biti mobilizirana za učvršivanje, i ako zatreba odbranu nacionalističke vlasti, recimo, kada izbiju protesti. Njihova svakodnevna podanička uloga vladajućem sistemu ogleda se u tome što širenjem svog mrziteljstva služe svojim nacionalnim gospodarima da održavaju paralizirajući status quo predano obesmišljavajući i izrugivajući se svakom plemenitom i civilizacijskom naporu da se nešto promijeni.
Nacionalistička istina
Zbog toga danas upravo društvena margina, između ostalih LGBT, predstavlja jedini preostali emancipatorski potencijal, jer drži vrata na koja jedino mogu ući univerzalna ljudska prava i slobode otškrinutim. Našoj homogeniziranoj zajednici – toj hudoj blatnjavoj palanci – univerzalna ljudska prava i slobode svakako nisu potrebni, jer je njena nacionalistička istina jedina univerzalnost koju ona želi. Stoga biti jedan od onih koji se ne mogu etnicizirati u jednom ovakvom društvu jasno uspostavljenih crno-bijelih granica znači jednostavno biti “neprirodan”, “nemoralan”, “nastran”, upravo znači biti queer, a biti queer danas u BiH je pitanje moralne ispravnosti.
Opstojnost takvih ljudi uprkos strahu, diskriminaciji i marginalizaciji kojoj su svakodnevno izloženi, upravo onemogućava stavljanje tačke na partikularno identitetsko zaokruživanje čime se drži otvorenom mogućnost za širenje moralne zajednice, odnosno za stalno širenje kruga ljudi sa kojima ćemo se moći solidarizirati kada kažemo “mi”, što je smisao moralnosti uopće. Upravo zato su oni koji nam iz svoje anonimnosti drže lekcije o neprirodnosti i nenormalnosti, recimo LGBT, eksponenti moralnog izopačenja koje sistemski nagriza naše društvo.
Član ili članica zamišljene nacionalne zajednice u smislu etnopolitičke seksualnosti je prvenstveno reproduktivni stroj za proizvodnju biološkog tkiva etnosa s ciljem pripreme za demografsku bitku koja predstoji kao obećanje konačnog obračuna prije potpune nacionalne emancipacije. U okvirima tog zadatog konteksta, koncepcija seksualnosti je jednoznačna i jednosmjerna. Svaka druga vrsta seksualnosti koja nije prokreativna i heteroseksualna smatra se “neprirodnom” i samim time “nemoralnom”. Budući da je takva seksualnost nemoralna i neprirodna ona je podložna javnoj osudi.
Kolektivno poželjni identiteti
Ova prepoznatljiva naturalizacija morala služi da jasno odijeli zajednicu nas-ljudi od onih, u najboljem slučaju polu-ljudi, a često i “ne-ljudi”. Ojačana dodatno nekim kvazi-religijskim diskurzivnim obrascima kao onima koji se u BiH javljaju u samom temelju naših kolektivnih identiteta ovaj nacionalističko-šovinistički diskurs prokazuje takve prakse “neprirodnosti” kao destabilizirajuće, provocirajuće, monstruozne, istiskujući ih raznim mehanizmima (diskriminacija pri zapošljavanju, medijska stigmatizacija, neformalne batinaške milicije i slično) iz javnog prostora.
Ta “normalnost” i “prirodnost” koja nam se nameće je udarna pesnica repatrijarhalizacije koja i muškarca i ženu isključuje iz demokratskog građanstva gurajući ih u propisanu, biopolitičku sferu tradicionalne običajnosti očekujući od njih da preuzmu tradicijom propisane i autorizirane uloge unutar obitelji. Ona je u nacionalističkoj imaginaciji uvijek imala ulogu učvršćenja narodnog jedinstva kroz proces prometovanja našim etničkim ženama između muškaraca, odnosno između očevog i muževog gazdinstva.
Neprokreativna seksualnost, a osobito ona homoseksualna, tako predstavlja udar na proces proizvodnje kolektivnog poželjnog identiteta. Kao takva, ona predstavlja radikalnu negaciju samog biopolitičkog temelja etnonacionalističkog imaginarija i jednog važnog mehanizma naše potčinjenosti, te je, uistinu, provokacija jer ukazuje na licemjerje u toj proizvođenoj monolitnosti hegemonog etnonacionalnog identiteta. U cilju obez-ljuđivanja, isticanja etničkog i rodnog “izdajstva“ takvih “iz-roda” svi odbrambeni mehanizmi palanačke identitetske naracije stavljaju su se u mobilizirajuću pripravnost.
Prema Igoru Primorcu ovakva odbrambena reakcija predstavlja poseban vid diskriminacije jer “izražava i naređuje sistematsku hipokriziju”. To je, prema Primorcu, “moralno sporno jer prenosi poruku bezrazložnog prezira i nespojivo je s dostojanstvom i samopoštovanjem” drugog ljudskog bića. Martha Nussbaum poentira, s tim u vezi, da “bilo koja moralna doktrina koja javno istupa sa zahtjevom za informativnim restrikcijama jasno priznaje svoju slabost”.
I one, naizgled “pomirljivije” reakcije tipa “neka rade to što rade, ali u svoja četiri zida”, “šta nam nameću svoju seksualnost” i slično odraz su tog šireg moralnog licemjerja. Upravo obrnuto treba postaviti stvari: zašto mrzitelji svoj šovinizam i mržnju ne ostave u svoja četiri zida, zašto nam uporno nameću svoj anonimni, bezlični stil života i svoje izopačene vrijednosti? Ubijeđen sam da bi našem društvu bilo bolje bez njihove proizvodnje mržnje. Zamislimo samo da je neko Martinu Lutheru, velikom borcu za rasnu ravnopravnost rekao – a vjerovatno je bilo i takvih – budi to što jesi, crnac, u svoja četiri zida, i nemoj nam na protestima nametati svoju rasnu pripadnost.
Što mi bijelci ne paradiramo i namećemo svoju bjelačku pripadnost? “Teorija” o četiri zida upravo je šifra obespravljivanja kao što je “teorija” o nenametanju svojih opredjeljenja na protestima i paradama šifra ugnjetavanja koja upravo radi ono što se pripisuje drugima da žele da urade – da nameću svoje parcijalne vrijednosti ostatku društva. Kada kažemo “nemojte nam nametati svoje manjinske vrijednosti”, mi kažemo “ima da trpite dominaciju naših većinskih vrijednosti”. Naravno, u palanci u kojoj se i zahtjevi za spolnu ravnopravnost još uvijek gledaju s podsmjehom i podozrenjem i “raskrinkavaju” kao podvala dekadentnog Zapada, a najodvratnija diskriminacija pravda jezikom ljudskih prava, ne možemo ništa drugo do održavanja neprirodnog i nenormalnog, moralno izopačenog i degeneričnog nacionalističkog režima mržnje ni očekivati.
-->
Našem društvu, a pogotovo njegovim nadzornicima, treba armija raznih mrzitelja koja će, sutra, za izbore biti mobilizirana za učvršivanje, i ako zatreba odbranu nacionalističke vlasti, recimo, kada izbiju protesti. Njihova svakodnevna podanička uloga vladajućem sistemu ogleda se u tome što širenjem svog mrziteljstva služe svojim nacionalnim gospodarima da održavaju paralizirajući status quo predano obesmišljavajući i izrugivajući se svakom plemenitom i civilizacijskom naporu da se nešto promijeni.
Nacionalistička istina
Zbog toga danas upravo društvena margina, između ostalih LGBT, predstavlja jedini preostali emancipatorski potencijal, jer drži vrata na koja jedino mogu ući univerzalna ljudska prava i slobode otškrinutim. Našoj homogeniziranoj zajednici – toj hudoj blatnjavoj palanci – univerzalna ljudska prava i slobode svakako nisu potrebni, jer je njena nacionalistička istina jedina univerzalnost koju ona želi. Stoga biti jedan od onih koji se ne mogu etnicizirati u jednom ovakvom društvu jasno uspostavljenih crno-bijelih granica znači jednostavno biti “neprirodan”, “nemoralan”, “nastran”, upravo znači biti queer, a biti queer danas u BiH je pitanje moralne ispravnosti.
Opstojnost takvih ljudi uprkos strahu, diskriminaciji i marginalizaciji kojoj su svakodnevno izloženi, upravo onemogućava stavljanje tačke na partikularno identitetsko zaokruživanje čime se drži otvorenom mogućnost za širenje moralne zajednice, odnosno za stalno širenje kruga ljudi sa kojima ćemo se moći solidarizirati kada kažemo “mi”, što je smisao moralnosti uopće. Upravo zato su oni koji nam iz svoje anonimnosti drže lekcije o neprirodnosti i nenormalnosti, recimo LGBT, eksponenti moralnog izopačenja koje sistemski nagriza naše društvo.
Što je, ukratko, toliko “zastrašujuće” kod LGBT identiteta? Upravo to što on unosi nemir i destabilizira nasilnički uspostavljenu i održavanu nacionalističku normalnost u sferi seksualnosti kojom dominiraju heteroseksualnost, prokreativnost i famozne obiteljske “vrijednosti”Što je, ukratko, toliko “zastrašujuće” kod LGBT identiteta? Upravo to što on unosi nemir i destabilizira nasilnički uspostavljenu i održavanu nacionalističku normalnost u sferi seksualnosti kojom dominiraju heteroseksualnost, prokreativnost i famozne obiteljske “vrijednosti”. Naš društveni prostor je rapidno sužen na etnički razlog unutar kojega se seskualnost pojavljuje kao etnička – moguća je samo kao heteroseksualna, unutaretnička, pri čemu je tijelo “naših” etničkih žena ta krajnja, “prirodna” nacionalna granica koje se održavaju i po mogućnosti šire samo prokreacijom.
Član ili članica zamišljene nacionalne zajednice u smislu etnopolitičke seksualnosti je prvenstveno reproduktivni stroj za proizvodnju biološkog tkiva etnosa s ciljem pripreme za demografsku bitku koja predstoji kao obećanje konačnog obračuna prije potpune nacionalne emancipacije. U okvirima tog zadatog konteksta, koncepcija seksualnosti je jednoznačna i jednosmjerna. Svaka druga vrsta seksualnosti koja nije prokreativna i heteroseksualna smatra se “neprirodnom” i samim time “nemoralnom”. Budući da je takva seksualnost nemoralna i neprirodna ona je podložna javnoj osudi.
Kolektivno poželjni identiteti
Ova prepoznatljiva naturalizacija morala služi da jasno odijeli zajednicu nas-ljudi od onih, u najboljem slučaju polu-ljudi, a često i “ne-ljudi”. Ojačana dodatno nekim kvazi-religijskim diskurzivnim obrascima kao onima koji se u BiH javljaju u samom temelju naših kolektivnih identiteta ovaj nacionalističko-šovinistički diskurs prokazuje takve prakse “neprirodnosti” kao destabilizirajuće, provocirajuće, monstruozne, istiskujući ih raznim mehanizmima (diskriminacija pri zapošljavanju, medijska stigmatizacija, neformalne batinaške milicije i slično) iz javnog prostora.
Neprokreativna seksualnost, a osobito ona homoseksualna, tako predstavlja udar na proces proizvodnje kolektivnog poželjnog identiteta. Kao takva, ona predstavlja radikalnu negaciju samog biopolitičkog temelja etnonacionalističkog imaginarija i jednog važnog mehanizma naše potčinjenosti, te je, uistinu, provokacija jer ukazuje na licemjerje u toj proizvođenoj monolitnosti hegemonog etnonacionalnog identiteta
Ta “normalnost” i “prirodnost” koja nam se nameće je udarna pesnica repatrijarhalizacije koja i muškarca i ženu isključuje iz demokratskog građanstva gurajući ih u propisanu, biopolitičku sferu tradicionalne običajnosti očekujući od njih da preuzmu tradicijom propisane i autorizirane uloge unutar obitelji. Ona je u nacionalističkoj imaginaciji uvijek imala ulogu učvršćenja narodnog jedinstva kroz proces prometovanja našim etničkim ženama između muškaraca, odnosno između očevog i muževog gazdinstva.
Neprokreativna seksualnost, a osobito ona homoseksualna, tako predstavlja udar na proces proizvodnje kolektivnog poželjnog identiteta. Kao takva, ona predstavlja radikalnu negaciju samog biopolitičkog temelja etnonacionalističkog imaginarija i jednog važnog mehanizma naše potčinjenosti, te je, uistinu, provokacija jer ukazuje na licemjerje u toj proizvođenoj monolitnosti hegemonog etnonacionalnog identiteta. U cilju obez-ljuđivanja, isticanja etničkog i rodnog “izdajstva“ takvih “iz-roda” svi odbrambeni mehanizmi palanačke identitetske naracije stavljaju su se u mobilizirajuću pripravnost.
Prema Igoru Primorcu ovakva odbrambena reakcija predstavlja poseban vid diskriminacije jer “izražava i naređuje sistematsku hipokriziju”. To je, prema Primorcu, “moralno sporno jer prenosi poruku bezrazložnog prezira i nespojivo je s dostojanstvom i samopoštovanjem” drugog ljudskog bića. Martha Nussbaum poentira, s tim u vezi, da “bilo koja moralna doktrina koja javno istupa sa zahtjevom za informativnim restrikcijama jasno priznaje svoju slabost”.
I one, naizgled “pomirljivije” reakcije tipa “neka rade to što rade, ali u svoja četiri zida”, “šta nam nameću svoju seksualnost” i slično odraz su tog šireg moralnog licemjerja. Upravo obrnuto treba postaviti stvari: zašto mrzitelji svoj šovinizam i mržnju ne ostave u svoja četiri zida, zašto nam uporno nameću svoj anonimni, bezlični stil života i svoje izopačene vrijednosti?
I one, naizgled “pomirljivije” reakcije tipa “neka rade to što rade, ali u svoja četiri zida”, “šta nam nameću svoju seksualnost” i slično odraz su tog šireg moralnog licemjerja. Upravo obrnuto treba postaviti stvari: zašto mrzitelji svoj šovinizam i mržnju ne ostave u svoja četiri zida, zašto nam uporno nameću svoj anonimni, bezlični stil života i svoje izopačene vrijednosti? Ubijeđen sam da bi našem društvu bilo bolje bez njihove proizvodnje mržnje. Zamislimo samo da je neko Martinu Lutheru, velikom borcu za rasnu ravnopravnost rekao – a vjerovatno je bilo i takvih – budi to što jesi, crnac, u svoja četiri zida, i nemoj nam na protestima nametati svoju rasnu pripadnost.
Što mi bijelci ne paradiramo i namećemo svoju bjelačku pripadnost? “Teorija” o četiri zida upravo je šifra obespravljivanja kao što je “teorija” o nenametanju svojih opredjeljenja na protestima i paradama šifra ugnjetavanja koja upravo radi ono što se pripisuje drugima da žele da urade – da nameću svoje parcijalne vrijednosti ostatku društva. Kada kažemo “nemojte nam nametati svoje manjinske vrijednosti”, mi kažemo “ima da trpite dominaciju naših većinskih vrijednosti”. Naravno, u palanci u kojoj se i zahtjevi za spolnu ravnopravnost još uvijek gledaju s podsmjehom i podozrenjem i “raskrinkavaju” kao podvala dekadentnog Zapada, a najodvratnija diskriminacija pravda jezikom ljudskih prava, ne možemo ništa drugo do održavanja neprirodnog i nenormalnog, moralno izopačenog i degeneričnog nacionalističkog režima mržnje ni očekivati.
Tweet Send mail