Dok su SDA i HDZ zagovarali otcjepljenje SRBiH od SFRJ, SDS se zalagao za očuvanje Jugoslavije kako bi svi Srbi i dalje živjeli u jednoj državi

: Dženana Karup Druško

U presudama Haškog tribunala u većem ili manjem obimu u uvodu je utvrđivan kontekst, odnosno kako je došlo do sukoba u Bosni i Hercegovini, i kako se on poslije odvijao, jer su i tužitelji i sudije smatrali da je to potrebno i neophodno zbog dokazivanja optužnica, odnosno teških djela za koja su optuživani pojedinici pred ovim međunarodnim sudom. Ove (pravne) činjenice utvrđivane pred Haškim tribunalom od velike su važnosti, pogotovo nakon okončanja njegovog mandata kao prvog međunarodnog krivičnog suda od Drugog svjetskog rata, jer haško naslijeđe, odnosno njegove arhive, predstavljaju ključni izvor za proučavanje činjenica o sukobima na prostoru bivše Jugoslavije. S jedne strane to je važno zbog brojnih istraživača i historičara iz cijelog svijeta koji proučavaju ovu temu, a s druge strane – što je za zemlje nekadašnje SFRJ možda i važnije jer se s godinama, prvenstveno uz lobiranja Srbije i Hrvatske (i njihovih suradnika u BiH) sve više pokušavaju interpretirati činjenice kako bi se “dokazalo” da je u BiH vođen isključivo građanski rat u kome je bilo više sukobljenih strana koje su činile zločine, a pojedinci iskrivljene haške činjenice koriste čak i za historijski revizionizam. Ove činjenice bi trebale biti važne i sudijama i tužiteljima, kako onima koje zanima međunarodno pravo koje je u radu Haškog tribunala razvijano, tako, možda još i više sudijima i tužiteljima iz BiH koji bi u postupcima u BiH trebali nastaviti rad Međunarodnog krivičnog suda za bivšu SFRJ, koristeći njegovo bogato naslijeđe, a ne svojim radom pokušati pobiti utvrđene činjenice, čemu, nažalost, sve više svjedočimo.
“Tribunal je vršeći svoju funkciju odgovorio na pitanje – zašto je bio rat u Jugoslaviji i kakav je to bio rat. Analiza svih presuda izrečenih do kraja aprila 2015. godine pokazala je da je Tribunal utvrdio prirodu sukoba i ciljeve zaraćenih strana. Bio je to, prema nalazima, međunarodni oružani sukob. Ekspanzionistički rat za teritorije, prvo Srbije protiv Hrvatske, a potom Srbije i Hrvatske protiv Bosne i Hercegovine. Srbija Slobodana Miloševića i Hrvatska Franje Tuđmana nameravale su da stvore velike etnički što čistije države – Veliku Srbiju i Veliku Hvatsku. Srbija, na račun Hrvatske i BiH, Hrvatska na račun BiH. Ceneći dokaze i Tužilaštva i odbrane, sudije su našle da je rat u bivšoj Jugoslaviji bio međunarodni u svim fazama zbog direktnog i indirektnog učešća Srbije i Hrvatske. Rat putem posrednika (proxy war). Rečnikom presuda: Srbija i Hrvatska bile su u ratu sa BiH posredstvom Vojske Republike Srpske i Hrvatskog vijeća obrane, nad kojima su imale opštu kontrolu. Rat je, prema presudama, bio rasprostranjeni i sistematski, diskriminatorni napad na civilno stanovništvo; etničko čišćenje bilo je cilj, a ne posledica rata, kako su tvrdile redom sve odbrane. Cilj vlasti Bosne i Hercegovine, napadnute sa dve strane, bio je – odbrana i oslobađanje celokupne teritorije” ¬– napisala je u briljantnoj analizi Julija Bogoeva, pravnica, novinarka iz Beograda, višegodišnji izvještač iz Tribunala, koja je 13 godina radila i kao analitičar u Tužilaštvu Tribunala (http://www.toaep.org/ops-pdf/5-bogoeva).

Avangarda u nastavcima donosi činjenice koje je Haški tribunal utvrdio tokom godina, u više postupaka, a koje govore o stvaranju i razbijanju bivše Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije, nastanku nacionalnih partija, sukobima i ratu u BiH, te koliko su tome doprinjele ideje i želje za  stvaranjem Velike Srbije i Velike Hrvatske. Ove činjenice bitne su kako za sve građane koji žive u država nastalim raspadom SFRJ, tako još više za buduće generacije koje iz haških presuda mogu učiti o prošlosti obilježenoj, nažalost, ratovima u kojima su počinjeni stravični masovni zločini. Ali, i naučiti do čega mogu dovesti mržnja, neslaganje i neuvažavanje drugih i drugačijih.


U presudi protiv Radoslava Brđanina Raspravno vijeće u kome su bili Carmel Agius, predsjedavajući i sudije Ivana Janu i Chikako Taya, izrečenoj 1. septembra 2004. godine navodi se: “U Završnom podnesku odbrane nabraja se nadalje cijeli niz ’faktora koji utiču na primjenu standarda tereta dokazivanja van razumne sumnje’”, i odbrana je tražila da se u obzir uzmu ti faktori, kao prvi navodeći da “jeste opasnost da je Pretresno vijeće, možda, nehotično steklo predrasude protiv Srba koje bi mogle uticati na rezonovanje Pretresnog vijeća”, a kao drugi faktor odbrana je navela da je “potreba da Pretresno vijeće događaje u bivšoj Jugoslaviji iz razdoblja od 1990. do 1992. godine sagleda ’iz balkanske perspektive’ zbog toga što su ’u velikoj mjeri događaji iz tog vremena bili uslovljeni istorijom, politikom i kulturom te regije’.”

Izvor, navodnih, predrasuda protiv Srba

Vijeće dalje navodi: “Odbrana tvrdi da postoji opasnost da na rezonovanje Pretresnog vijeća utiču nehotične predrasude protiv Srba, koje su rezultat ’prirode navoda iznesenih ne samo na ovom suđenju, nego i u drugim predmetima pred ovim Sudom, kao i u međunarodnoj štampi i zajednici’. Teško je razumjeti ovu tvrdnju odbrane. Pravilom 15(B) propisan je postupak kojim neka strana može zatražiti izuzeće i povlačenje sudije ili sudija zbog nedovoljne objektivnosti. Očigledno je da je odbrana i te kako svjesna postojanja ovog pravila budući da se na njega u ovom predmetu već pozivala. 

Zbog toga Pretresno vijeće argument odbrane ne shvata kao zahtjev za izuzeće sudija Pretresnog vijeća na osnovu pravila 15(B). Odbrana u stvari ’poziva’ Pretresno vijeće ’da o ovom pitanju donese odluku na temelju prava i činjenica i da rasprši uvijek prisutno strahovanje da nijedno suđenje Srbima ne može biti pravično’. Nije jasno šta je izvor navodnih predrasuda protiv Srba o kojima govori odbrana. Odbrana tvrdi da se, kako u ovom, tako i u drugim predmetima pred Međunarodnim sudom, većina zločina pripisuje bosanskim Srbima koji se uz to suočavaju s javnom sramotom, te da ti faktori mogu dovesti do toga da Pretresno vijeće nehotično stekne predrasude protiv Srba. 

Ova tvrdnja odbrane zasnovana je na pogrešnim pretpostavkama i neumjesna je iz cijelog niza razloga. Kao prvo, Pretresno vijeće nije potrebno ’pozivati’ ni podsjećati na to da u predmetu protiv optuženog treba odlučivati na temelju pravnih normi koje su bile na snazi u vrijeme relevantno za Optužnicu i na osnovu dokaza izvedenih pred Vijećem. Njegova je obaveza da tako postupa i sudije ovog Pretresnog vijeća, budući da su profesionalne sudije, te su obaveze neprestano svjesne Članom 21(2) Statuta optuženom je zagarantovano ’pravično i javno suđenje’, a integralni dio takvog suđenja jeste temeljno pravo optuženog da mu se sudi pred nezavisnim i objektivnim sudom. 

Statut uz to nalaže da sudije moraju biti ’nepristrane i čestite osobe visokih moralnih kvaliteta’. Prije no što preuzme dužnost, svaki sudija mora dati svečanu izjavu da će svoju dužnost vršiti ’časno, vjerno, nepristrano i savjesno’. Dužnost Pretresnog vijeća jeste da donese odluku o tome koju vrstu individualne krivične odgovornosti treba pripisati optuženom i da li je uopšte valja pripisati, bez obzira na državljanstvo, vjersku ili etničku pripadnost ili bilo koji drugi temelj. Kao što je formulisano u jurisprudenciji ovog Suda.

Međunarodni sud funkcioniše na osnovu presumpcije nepristranosti svakog sudije koji zasjeda u vijeću. Iako optuženi ima pravo da tu nepristranost ospori, odbrana nije iznijela nikakve argumente koji bi potkrijepili ili opravdali takvo osporavanje, mada istovremeno iskazuje svoje strahovanje da su antisrpske predrasude široko rasprostranjena pojava. Zbog toga Pretresno vijeće konstatuje da je tvrdnja odbrane neosnovana jer ne predstavlja ništa više od neumjesnog ponavljanja apsolutno neutemeljene postavke da bi Pretresno vijeće moglo imati predrasude prema Srbima. Pretresno vijeće osim toga smatra da je takva tvrdnja neodgovorna. Odbrana zanemaruje da je Vijeće sigurnosti osnovalo Međunarodni sud, inter alia, i stoga da se time ’pridonese ponovnoj uspostavi i održanju mira’. Kao što je izjavilo Pretresno vijeće I, time što su za njih proglašeni odgovornim pojedinci željelo se izbjeći da se za te zločine proglasi odgovornom neka konkretna nacionalna ili vjerska skupina (ili čak politička organizacija), te da nevini snose krivicu nekolicine. Pretresno vijeće čvrsto podržava ovaj stav. Tvrdnja odbrane stoga se odbacuje.”

Skupština Srpske Republike BiH

Odgovarajući na zahtjev odbrane po kome postoji “potreba da se događaji sagledaju iz perspektive istorije i kulture”, Vijeće navodi: “Odbrana izjavljuje da bi Pretresno vijeće prilikom vijećanja moralo uzeti u obzir cijeli niz elemenata takve vrste, a naročito političku kulturu u bivšoj Jugoslaviji, mogućnost da su svjedočenja na suđenju možda bila proizvod ’zagovaračkih iskrivljavanja istine da bi se postiglo nešto za svoju stranu ili izravnali računi’, konfuziju koja je na više načina zamućivala sliku o događajima u razdoblju od 1990. do 1992. godine, tako da ’stvari nisu uvijek bile onakve kako su izgledale’, činjenicu da je moć i vlast odlučivalo oružje, pa je pitanje da li je uopšte postojala odgovorna vlast, te uticaj koji su na događaje iz perioda od 1990. do 1992. imala ’istorijska zbivanja te individualna i kolektivna sjećanja na Drugi svjetski rat’, kao i na slične pojave etničkog čišćenja na drugim dijelovima teritorije bivše Jugoslavije.

Možemo ukratko razmotriti ove tvrdnje. U normalnim okolnostima činjenica da sudije Pretresnog vijeća nisu podrobno upoznate s događajima iz perioda od 1990. do 1992. na teritoriji bivše Jugoslavije mogla bi stvoriti situaciju u kojoj bi tvrdnja odbrane imala određenu težinu. Međutim, u ovom predmetu Pretresnom vijeću su u ocjenjivanju izvedenih dokaza, uz dužni obzir prema relevantnoj specifičnosti vremena i mjesta navedenih događaja, u velikoj mjeri pomogli izvještaji i svjedočenja vještaka Roberta Donije i Paula Shoupa, koji su nastupili kao svjedoci tužioca, odnosno odbrane, te iscrpni prikaz relevantnih događaja koji su ponudili i tužilac i odbrana. Osim toga, odlazak na lice mjesta i obilazak više lokacija o kojima se govori u Optužnici omogućili su Pretresnom vijeću da bolje procijeni teren, lokacije, udaljenosti i druge topološke aspekte. Preostale, na ovom zasnovane tvrdnje odbrane predstavljaju jednostavno tvrdnje u vezi s dovoljnošću dokaza. Pretresno vijeće se stoga njima neće baviti na ovom mjestu budući da je primjerenije na njih se osvrnuti u onom dijelu ove presude koji se bavi činjeničnim zaključcima. Tvrdnje odbrane po ovoj osnovi stoga se odbacuju.”

U presudi (Brđaninu) se, u dijelu Opći pregled, pod nazivom Istorijat oružanog sukoba u Bosni i Hercegovini nakon činjenica o bivšoj SFRJ, stvaranju prvih nacionalnih stranaka i održanim izborima navodi:

Dok su SDA i HDZ zagovarali otcjepljenje SRBiH od SFRJ, SDS se čvrsto zalagao za očuvanje Jugoslavije kao države kako bi svi Srbi i dalje živjeli zajedno u jednoj državi i kako ne bi postali manjina u nezavisnoj bosanskoj državi. Predsjednik SDS-a Radovan Karadžić održao je 15. oktobra 1991. strastveni govor u Skupštini SRBiH u Sarajevu i najavio da bi bosanski Muslimani mogli nestati kao zajednica ako proglase nezavisnost SRBiH od SFRJ. Predsjednik SDA Alija Izetbegović odgovorio je da Karadžićeva prijeteća poruka i njegov način izlaganja pokazuju zašto će SRBiH možda biti prisiljena da se odvoji od SFRJ. Nakon što je Skupština SRBiH završila s radom za taj dan, a delegacija SDS-a otišla, delegati HDZ-a i SDA ponovo su se sastali bez njih i usvojili Deklaraciju o nezavisnosti, učinivši korak bliže nezavisnosti SRBiH. 

Poslanici SDS-a u Skupštini SRBiH osnovali su 24. oktobra 1991. na sastanku svog kluba zasebnu Skupštinu srpskog naroda u Bosni i Hercegovini (dalje u tekstu: Skupština Srpske Republike BiH) i izabrali Momčila Krajišnika za njenog predsjednika. Skupština Srpske Republike BiH usvojila je odluku o plebiscitu srpskog naroda u BiH u vezi s pitanjem ostanka BiH u Jugoslaviji. Bosanski Srbi su 9. i 10. decembra 1991. velikom većinom glasova odlučili da ostanu dio SFRJ.

Strateški plan uz pomoć sile i straha

U dijelu pod nazivom: Politički program rukovodstva bosanskih Srba, u presudi stoji: 

Tokom druge polovine 1991. već je izgledalo malo vjerovatno da će SRBiH ostati u SFRJ. Pretresno vijeće se uvjerilo van razumne sumnje da je tokom tog perioda rukovodstvo bosanskih Srba, uključujući članove Glavnog odbora SDS-a kao i bosanske Srbe predstavnike oružanih snaga, zasnovalo plan da poveže područja u BiH sa srpskim stanovništvom, da nad tim područjima preuzme kontrolu i da stvori zasebnu državu bosanskih Srba iz koje će biti trajno uklonjena većina nesrba (dalje u tekstu: Strateški plan). Rukovodstvo bosanskih Srba znalo je da se Strateški plan može provesti samo uz pomoć sile i straha.

Savjet SDS-a raspravljao je 15. oktobra 1991. o strategiji uspostave srpske vlade, što je obuhvatalo formiranje paralelnih organa vlasti, regionalizaciju BiH i vojnu organizaciju. Na prvoj sjednici Skupštine srpskog naroda u BiH, održanoj 24. oktobra 1991. Radovan Karadžić je jasno dao do znanja da su bosanski Srbi spremni svoje ciljeve postići pomoću sile i straha ako im to ne uspije na drugi način. U govoru održanom povodom plebiscita srpskog naroda u Sarajevu u novembru 1991. godine, Radovan Karadžić je predstavnicima opština, članovima SDS-a, dao uputstvo da u svojim opštinama regijama i mjesnim zajednicama uvedu vlast koja će se u potpunosti sastojati od bosanskih Srba. 

Skupština srpskog naroda u BiH izglasala je 11. decembra 1991. preporuku za osnivanje posebnih srpskih opština. Otvoreno proklamovani cilj ove odluke bio je “razvaljivanje postojećih opština gdje Srbi nisu u većini”. Glavni odbor SDS-a objavio je 19. decembra 1991. dokument pod naslovom “Uputstvo o organizovanju i djelovanju organa srpskog naroda u Bosni i Hercegovini u vanrednim okolnostima” (dalje u tekstu: Uputstvo s varijantom A i B). To uputstvo propisuje na koji način će biti provedene određene utvrđene aktivnosti u svim opštinama u kojima žive Srbi, a u suštini se radi o nacrtu za preuzimanje vlasti od strane bosanskih Srba u opštinama u kojima oni predstavljaju većinu stanovništva (dalje u tekstu: Varijanta A) i opštinama gdje su u manjini (dalje u tekstu: Varijanta B).

Formulisani cilj Uputstva s varijantom A i B bio je “provođenje plebiscitarne odluke kojom se srpski narod u Bosni i Hercegovini opredijelio da živi u jedinstvenoj državi” i “povećanje mobilnosti i spremnosti za odbranu interesa srpskog naroda”. (Fus nota: dokazni predmet P P25, Uputstvo s varijantom A i B, dio I, tačke 1-2. Rukovodstvo bosanskih Srba u potpunosti je bilo svjesno toga da će uspostavljanje vlasti bosanskih Srba, osobito na područjima gdje su bosanski Srbi u manjini, nužno podrazumijevati upotrebu sile i straha: na 4. sjednici Skupštine Srpske Republike BiH, održanoj 21. decembra 1991. 

Radovan Karadžić je izjavio sljedeće: “Mi kao razumna bića možemo da znamo šta znači građanski rat, a možemo tačno iz iskustva u Hrvatskoj da vidimo šta nam se desilo. U građanskom ratu u BiH, pored toga što bi poginulo nekoliko stotina hiljada ljudi, pored toga što bi se nekoliko stotina gradova potpuno razrušilo, došlo bi i do masovnog i ubrzanog preseljavanja naroda, do homogenizacije (stanovništva)”, DP P2467. Na istoj sjednici Radislav Vukić je izjavio: “Ukoliko EZ ostvari svoje prijetnje da prizna Bosnu i Hercegovinu kao nezavisnu, kao sastavni dio nekakve buduće Nezavisne Države Hrvatske (…) doći će do ponovnog srpskog ustanka i masovnog krvoprolića u kojem će neki narodi koji su naknadno postali potpuno nestati”, DP P2467. Vidi takođe DP DB376, Izvještaj vještaka Paula Shoupa, str. 6-7: “U Bosni provala nasilja, ako nam je istorija pokazatelj, može značiti samo neumoljivo potonuće u prolijevanje krvi i ekscese”.)

Uputstvo s varijantom A i B sadržavalo je, između ostalog, i direktivu prema kojoj će opštinski odbori SDS-a formirati krizne štabove srpskog naroda u svojim opštinama. “Zadaci, mjere i druge aktivnosti” o kojima se govori u Uputstvu s varijantom A i B provodiće se isključivo po nalogu predsjednika SDS-a. Početkom 1992, dok su trajali međunarodni pregovori kojima se pokušavalo riješiti pitanje statusa BiH, rukovodstvo bosanskih Srba provelo je svoj plan da teritorije koje su smatrali svojima odvoje od postojećih struktura SRBiH i stvore zasebnu državu bosanskih Srba. 

Iz haških arhiva (I): Srpski i hrvatski nacionalisti u svojim zahtjevima za veliku Srbiju i veliku Hrvatsku pozivaju se na davno prohujale dane 

Iz haških arhiva (II): Slobodan Milošević je tajno namjeravao da stvori srpsku državu

Iz haških arhiva (III): Mart 1992: "Rukovodstvo srpskog naroda i Srbi u cjelini spremni za rat, ako se ne prihvati konfederalna Bosna i Hercegovina"

(U sljedećem nastavku: Radovan Karadžić, 25.2.1992: “Srpski narod se neće smiriti dok ne dospije u ono što je imao za vrijeme Nemanjića – svoju državu”)

-->

Komentari

Obavezna polja su markirana*